Hoe Barbara zich door artsen laat knijpen, keihard aan het sporten slaat en witte wijn en koolhydraten afzweert en toch niet wordt bevrijd van haar dikke buik.
Volgend jaar laat ik mijn buik wegzuigen, besluit ik op een winteravond vlak voor de feestdagen. De buik die er zit sinds mijn oudste zoon is geboren, veertien jaar geleden, de buik die in de weg zit bij het sporten, de buik die ervoor zorgt dat niets me meer staat.
Je zou me moeten zien van voren: lange slanke benen, smalle heupen, dunne gespierde armen, stevige goede tieten. En dan heb ik ook nog steeds een taille en een goeie kont. Maar van opzij: zes maanden zwanger, op slechte dagen acht.
Het is gewoon niet eerlijk. Ik eet goed, ik sport, ik beweeg. Witte wijn is wel een dingetje. Ik trek veel op met vriendinnen en dan is een flesje zo weggetikt. Het leven moet een beetje leuk blijven.
Ik sloeg aan het googelen. Drie woorden: goedkope liposuctie buik. Laten we redelijk blijven: als ze in me gaan snijden dan mag het best duur zijn, maar een beetje lipo kon toch niet zoveel kosten. Er bleek om de hoek een kleine kliniek te zijn geopend waar ze twee dingen doen: liposuctie en ooglidcorrecties. Ik las dat de hoofdarts ook bij een universitair ziekenhuis werkte en bovendien was gepromoveerd op transgenderoperaties. Die kon je dus vertrouwen. Voor achthonderd euro konden ze mijn ‘buikzone’ wegzuigen.
Op een woensdagmiddag stapte ik een brandschone ruimte binnen waar ik een espresso kreeg aangeboden. Een medisch consulente zou de intake doen. Een week later zou ik de echte arts ontmoeten en weer een week later hadden ze plek voor de ingreep.
Eerst wilde de consulente weten of ik niet gek was: hoe wist ik zeker dat ik na de ingreep wél tevreden zou zijn met mijn uiterlijk? Ik kon haar overtuigen dat het met mijn zelfbeeld wel goed zat. Vervolgens wilde ze weten of ik er ‘alles’ aan had gedaan om zélf de buik weg te krijgen. Maar natuurlijk mevrouw (niks over de witte wijn gezegd). Tot slot kwam het moment waar ik het meest tegenop zag: het tonen van de buik. Ik rolde mijn jurk omhoog en mijn panty naar beneden. De consulente knielde voor me neer om de buik te bestuderen. Ze kneep, duwde, onderzocht en zei: “Ja, ik begrijp wel dat u daarvan af wilt.” Ze kwam weer overeind, ging achter haar bureau zitten en maakte een paar notities: “Twee zones sucken is bij u voldoende, de boven- en onderbuik. Dat wordt dan zestienhonderd euro.”
Euforisch stond ik even later op straat. Over twee weken was de buik verdwenen! Ik zou allemaal nieuwe kleren nodig hebben, weer broeken combineren met een topje en mijn buik zou nooit meer in de weg zitten als ik yogaoefeningen deed.
Toch kriebelde er iets. Moest ik misschien tóch een keer echt op dieet voordat ik me liet sucken? Een paar maanden geen witte wijn en koolhydraten, bijvoorbeeld. Of intermittent fasting gaan doen, voor mijn part sonjabakkeren. Allemaal methodes die ik nooit had geprobeerd. Als ik me een halfjaar aan een steng dieet zou houden, inclusief elke dag een stevige dosis buikspieroefeningen, dan zou die buik vast ook verdwijnen. Ik dacht aan Jennifer Aniston die 340.000 dollar per maand uitgeeft aan haar uiterlijk (per MAAND). Ha, zo kan ik het ook. Als ik elke ochtend werd gewekt door een personal trainer, een kok had die me de hele dag blaadjes sla voerde en een butler die de witte wijn verstopte, zou die liposuctie echt niet nodig zijn.
Maar goed, ik ben geen Hollywoodactrice maar een hardwerkende moeder met twee kinderen en voortdurend tijd- en geldgebrek, dus dat ging ‘m niet worden. Wegzuigen dan maar, dan zou ik daarna wel gezond gaan leven om mijn dankbaarheid te tonen.
Een week later liep ik opnieuw naar de kliniek. Deze keer om de arts te ontmoeten. Ze kwam met hoofdnetje en operatiehandschoenen de spreekkamer in gesneld en raffelde een standaardtekst af over de procedure. Daarna zei ze: “Laat maar eens zien.”
Jurk omhoog, panty omlaag. De arts kneep twee keer: “Tja, u heeft gewoon een bolle buik. Daar kan ik wel iets afhalen, maar het blijft een bolle buik.” Voor ik iets kon zeggen, stak ze haar hand uit en zei: “Tot volgende week.” De medisch consulente kwam binnen en schoof een contract over de tafel. Of ik even wilde tekenen. “Ik wil er toch nog een nachtje over slapen,” stamelde ik. Nee, dat kon niet, het contract moest in de kliniek blijven en de consulente was de dag erop vrij en de dag daarop zou mijn plekje vast vergeven zijn. Bijna tekende ik toch, maar gelukkig besloot ik ter plekke het risico te nemen: “Dat is dan maar zo, ik ga er een nachtje over slapen.”
Ik ging naar huis en belde een vriendin. Zij had ook iets laten doen. Bij haar waren door twee zwangerschappen de buikspieren zo verslapt dat haar ingewanden tegen de buik drukten. Een sjieke arts naaide de spieren weer aan elkaar, haar ingewanden stonden weer op hun plaats en de lelijke bolling was verdwenen. Na die ingreep was ook nog even overtollige huid weggesneden en stukjes vet weggezogen. Totale kosten: zevenduizend euro.
“Ga langs bij mijn arts,” smeekte ze me. “Jouw kliniekje klinkt echt niet goed.”
Die avond besloot ik mijn plan radicaal om te gooien. Ik maakte een afspraak bij de sjieke arts van mijn vriendin, maar wilde ook naar de huisarts om te vragen of er iets anders aan de hand kon zijn. Zaten mijn organen misschien vol gevaarlijk visceraal vet? Was mijn lever opgezet van de drank? Had ik een tumor ter grootte van een tennisbal? Ik begon de engste dingen te googelen.
De huisarts liet een bloedtest doen: kerngezond. En een buikecho: kerngezond, maar er zat wel erg veel ontlasting in de darmen. Had ik daarom zo’n dikke buik? Ik had pas een week later een nieuwe afspraak met mijn huisarts, maar zo lang wilde ik niet wachten. Die poep moest eruit. Ik kwam terecht bij een vreugdeloos Argentijns vrouwtje die darmspoelingen deed. In een kamertje lag ik drie keer een uur aan een slang tot ik vanbinnen helemaal schoon was. De eerste keer voelde als een enorme oplichting, na drie behandelingen bleef de beloofde energieboost helaas uit en had ik nog steeds een dikke buik.
De huisarts was er fel op tegen dat ik overwoog te laten snijden in een gezond lichaam. “Je gaat het niet doen,” zei ze. Ik knikte braaf en stopte met witte wijn en koolhydraten. Ook ging ik vier keer per week sporten. De afspraak met de sjieke arts liet ik natuurlijk staan.
Ik viel af, ik voelde me goed, miste wel af en toe de witte wijn. Na zes weken was ik vijf kilo afgevallen, had ik een perfect BMI en nog steeds een dikke buik. Meer en meer leefde ik toe naar mijn afspraak met de sjieke arts, hij was mijn laatste hoop. De sjieke arts had uiteraard een sjieke kliniek. In zijn wachtkamer hing een grote kroonluchter, de vloer was van marmer en alles zat strak in de verf.
“Laat maar eens zien dan.” De sjieke arts ging op een stoel zitten, ik toonde mijn buik. Hij kneep twee keer en nam zijn bril af. “U bent kerngezond, u hebt een gewicht waarop veel mensen jaloers zullen zijn, maar er zit inderdaad een buik. Het probleem is dat er geen vet op zit, dat had ik weg kunnen halen met liposuctie. Uw spieren zijn niet gescheurd, die had ik aan elkaar kunnen naaien. U heeft een prachtige huid, waarvan niks valt weg te snijden.” Hij zuchtte diep: “Kortom: u bent allesbehalve mijn ideale patiënt.”
“Kunt u dan niks voor mij doen?” piepte ik. Ik drukte mijn blote buik zo’n beetje tegen zijn neus. Met twee handen pakte hij mijn buik vast en kneep ’m plat. “Ik zou dit stuk vel eraf kunnen snijden en dan de huid weer aan elkaar naaien, maar dan krijgt u een litteken van heup tot heup. Ik zou de spieren ook bij elkaar kunnen ragen. Dat is een uitermate zware ingreep maar als het per se wilt, doen we dat.” Ik wist dat dit dokterstaal is voor: laat de patiënt zelf beslissen dat een behandeling zinloos is. Ik liet mijn jurk zakken. “En sporten? Als ik nou nog meer buikspieroefeningen ga doen?”
“Dat is uiteraard altijd een goed idee,” zegt de sjieke arts opgewekt. “Maar ik zou op uw leeftijd niet binnen een paar maanden resultaat verwachten.” Hij verrees uit zijn stoel en stak zijn hand uit. “Als u nog vragen hebt, de deur staat altijd voor u open.”
En nu is het een halfjaar later. Ik ben nog steeds perfect op gewicht, ik drink minder, ik sport regelmatig, doe dagelijks buikspieroefeningen en probeer elke dag mijn tienduizend stappen te halen. De buik zit er nog, maar er is wel iets veranderd. Ik ben trots op mijn gezonde lijf. Trots dat het me is gelukt af te vallen. Trots dat ik echt ben gaan sporten en niet na drie lesjes ben afgehaakt. Ik ben blij dat ik niet de goedkope lipo heb laten doen, maar ik vind het ook nog steeds jammer dat ze mijn buik niet gewoon konden wegzuigen voor achthonderd euro.
Het lijkt erop dat ik erin kan berusten, dat heet geloof ik ouder worden. Alles gaat hangen en bobbelen, accepteer het nou maar. Een jaar later besloot ik mijn oogleden te laten doen. Door een sjieke arts, dat wel.