Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik heb dit jaar een dikke vette midlifecrisis gehad. Ik wilde een nieuw uiterlijk, een nieuwe man, een nieuw huis, een nieuw leven. Het kwam door een gevoel dat ik had, dat ik opeens aan het einde van mijn leven was, dat ik nooit meer jong zou zijn, dat ik nooit meer zou flirten, dat ik nooit meer onbezorgd met een rugzak in de trein naar Griekenland zou stappen. Ik voelde me vroeg oud, afgedankt, niet langer vrouw meer. Elke avond met een glas wijn op bank Netflixen, iedereen op zijn eigen laptop, ik vond het allemaal opeens ondraaglijk.
In die tijd had ik een citaat in mijn hoofd van Jonathan Safran Foer: “Soms voel ik hoe mijn beenderen gebukt gaan onder het gewicht van alle levens die ik niet leid.” Ik kwam het tegen in een boek van relatietherapeute Esther Perel. Ik moest iets gaan doen, want ik voelde alleen nog maar hoe alles langzaam minder werd. Bij haar las ik dat ingekakte stellen (ja, dat waren we) wel degelijk het opnieuw leuk met elkaar kunnen leren hebben. Ik geloofde er geen snars van, maar niks doen was ook geen optie.
Dus toen ben ik in therapie gegaan. En samen in relatietherapie. Om alle rotzooi van de afgelopen jaren op te ruimen. Het was verschrikkelijk. We moesten alles uitspreken wat we wel en vooral niet leuk vonden van elkaar. Allemaal oude koeien uit de sloot halen. Alle jaren dat ik het gevoel had dat ik er alleen voor stond met de kinderen, de boodschappen, het huishouden. Hij had ook een hoop te mopperen over mij: te hard werken, altijd maar boos zijn op hem. Ik werd ook in de loop van de jaren een boze vrouw als ik thuis was. Alles maar achter me aan zeulen, met meneer op de bank.
Ik ben ge-EMDR’t, heb gehuild, gerouwd, geschreeuwd. En toen begon heel langzaam het licht weer te schijnen. De mist trok op. We gingen weer samen uit eten, praatten weer met elkaar, we begonnen weer echt lol te hebben.
Op onze trouwdag zijn we naar een kasteel gegaan, waar we de boel goed op stelten hebben gezet. We hebben sigaretten gekocht, 30 glazen witte wijn gedronken, zelfs op de kamer een glas gebroken en gierend van het lachen reden we weer naar huis. Ik voel me 20 jaar lichter en jonger (maar die ooglidcorrectie heeft daar misschien ook aan bijgedragen).