Ashkaine Hora Adema (56) haat putten, rimpels, zwabberarmen, wallen en hangbillen. Daarom sjouwt ze met kettlebells, mediteert ze zich suf, eet ze gezond en heeft ze een hotline met haar cosmetisch chirurg. “Niets is me te gek.”
Ik ben een kleuter en word misselijk van de slappe hals van mijn juf. Ik kijk naar haar bovenarmen als ze ons ’s middags uitzwaait op het schoolplein. “Dag kinderen,” roept ze vrolijk terwijl het vel vervaarlijk heen-en-weer flappert. Ik kom licht onpasselijk thuis. Daar bekijk ik met afschuw de benen van mijn moeder, de putten, het randje vet bij de knieplooi. Ik ben bang dat mijn benen ook zo worden. Vanaf mijn vijftiende masseer ik dagelijks mijn imaginaire putten met harde hand. Als enthousiaste student geneeskunde kies ik bewust voor een alcoholvrije studietijd. Dat hou ik ook daarna vol. Tot op de dag van vandaag ontgaat me de lol van opzettelijk jezelf vergiftigen, met zichtbare veroudering als resultaat plus een ernstig verhoogde kans op kanker.
Ik struin begin jaren tachtig al door bibliotheken en boekhandels, wil alles lezen over slank blijven, ouder worden en wat ertegen te doen. In die tijd heeft alleen dokter Moerman uitgesproken ideeën over gezondheid en kanker. Ik volg ze dankbaar op en eet hysterisch veel groente, geen zuivel, weinig vlees en verdiep me in macrobiotiek. Het is nog steeds de basis van mijn voedingspatroon.
De zoektocht naar de juiste methode voor anti-aging is oneindig. Zoveel meningen, zoveel overtuigingen. Je moet het maar leuk vinden waarheid en nonsens over gezond ouder worden van elkaar te scheiden. Het is mijn favoriete voor-het-slapen-gaan literatuur.
Tijdens mijn drie zwangerschappen smeer ik mijn buik in met liters dure huidverstevigende olie. Ik wil wel kinderen, maar geen slappe huid. Na elke bevalling bind ik mijn buik in ouderwetse sluitlakens die de rechte buikspieren weer naar elkaar toetrekken. Ik kan drie weken nauwelijks ademhalen of eten, maar het bevordert het herstelproces van mijn huid en buikspieren.
Kort samengevat: ik haat los vel, rimpels en vet. Het is een onhandige aversie. Het leven biedt immers een overvloed aan losse vellen, overtollig vet en rimpels. Bovendien is het een afkeer die niet veel mensen met mij delen. Terecht denk ik, ík ben degene met een groot probleem. Uiteindelijk moet iedereen slapte en verval omarmen. Oud worden is misschien afschuwelijk, niet oud worden is ook best balen.
Mijn fobie voor ouder worden bereikt rond mijn vijftigste verjaardag een hoogtepunt. Ik ben zelfs bereid om te gaan sporten. Na decennia ieder bewegend mens te bespotten, trek ik zelf de sportschoenen aan. Ik laat me door personal trainers commanderen en zwaai met kettlebells die zwaarder zijn dan mijn dochters. Ik leer squatten, deadliften, bodypumpen en opdrukken en ga het nog leuk vinden ook.
Niet het sporten maakt me blij – ik ga dagelijks met tegenzin naar de sportschool – het resultaat maakt me blij. Vel blijft strakker, ik haal de voorpagina van Het Parool met mijn sixpack, mijn armen flapperen minder en die benen van mijn moeder lijken een boze droom die niets meer met erfelijkheid te maken heeft.
Sporten levert veel op. Ik ben in jaren niet zo blij geweest. Fit en sterk zijn geeft me een nieuw, diep zelfvertrouwen. Het maakt dat ik me licht voel, giechelig, onafhankelijk en sexy. Toch blijf ik bang voor veroudering. Ik begrijp het allemaal, dat van het accepteren van je leeftijd en zo, maar ik heb er geen talent voor, het gaat niet van harte. Het onomkeerbare proces van ouder worden vind ik misselijkmakend.
Daarom vecht ik als Don Quichot: het stereotype van de idealist, de dwaze held die zich met goede bedoelingen maar onpraktische daden min of meer belachelijk maakt. Misschien zijn mijn pogingen de klok te vertragen ook lachwekkend, maar ondertussen voel ik me beter en sterker dan ooit, en blijer en knapper dan toen ik 25 was. Ik zie met afgrijzen hoe mensen oud worden: dikkig, slap, onsportief, rimpels, hangbillen, flapperende bovenarmen, uitpuilende buiken. De levensstijl die daarbij hoort: borreltje hier, bitterballetje daar en elke avond voor de buis. Vol energie stort ik me op alles wat veroudering tegengaat en gezondheid bevordert. Idiote diëten, de nieuwste cosmetische trends, bindweefselmassage, plastische chirurgie, sporten als een malloot. Niets is me te gek.
Levert het wat op? Ik weet het niet zeker. Uiteindelijk gaat het leven over onthechten. Onthechten van alles waarvan je denkt dat het belangrijk is. We kunnen niets meenemen in het graf. Onthechten van het ideaal van de eeuwige jeugd hoort daarbij. En toch wil ik aanstootgevend fit en sexy oud worden. Nou ja, het houdt me van de straat.